Bir Şairin Sevdiği Kadından

Soluksuz bir yağmur yağıyordu sanki
yapraklar savruluyordu güz havasında, eski yıllarla
ağır kokusu boğuyordu insanı ağulu sözlerin.
Bir kapı açıldı derken kapandı öteki.
Uzun bir yolculuktan gelmiş gibiydi şair
soluk ve sessiz, bir üzgün çiçeği bükmüştü boynunu.
Ayaklarında pranga boynunda halka gibiydi yutkunduğu
şiir, ateş çemberinde kuşların uçuştuğu çığlıktı.
Yalnız şu sözler çıktı ağzından, kuru
bir toprak gibi ufalanarak:
Affet beni.
Uzakta, ağaçlar kök tutuyor, taşlar geriniyordu
uykuda, bir ölüm çiçeği açıyordu renksiz.
Metin Cengiz