Ümit Yeşeren Gözlerinde

Ümit yeşeren gözlerinde
Karabasan yorgunluğu
Körebe oynuyor fırtınalı yanlızlığım.
Harman yerinde savrulan sarı anızlar,
Döveni çeken koca öküzlerin çilesi.
Yaşam hoyrat,
Yaşam acımasız
Ağaçsız ovaların yakıcı güneşi
Bitmek bilmez dönüşlerin
Başımı döndüren can çekişleri.

Yorgunum,
Bitkinim,
Bir su içimi dönlenebilsem,
Köy gelinlerinin kınasını vurabilsem/
ellerine.
Bir nefes çeksem tabakamdaki cıgaramdan
Konuşsak sonra hasretliğimle,
Havadan-sudan.

Seni sana,
Beni sana anlatsam
Şikayet etsem daha sonra
Olmayan yargıcın önünde
İfade versem
Desem ki:
Seviyorum seni
Dinler mi ki
Yaban otları beni.

Atila Er

İzmir, 14 Temmuz 1992